De Drentse Aa
van de zomer via de herfst naar de winter
In deze rubriek wil ik het bijzondere karakter van de Drentse Aa in foto's tonen.Vooral bij min of meer onprettige weersituaties in dit kleine gebied van Drenthe heerst dan een sfeer die de schoonheid van dit landschap sterk accentueert. Vanaf 1999 woon ik dichtbij dit stroomdal van de Drentse Aa en vraag mij af of dit feitelijk niet het mooiste deel van Nederland is en royaal kan wedijveren met de Veluwe / Achterhoek, Zuid Limburg of met het land van Maas en Waal. Het is wel minder groots dan het rivierenland, maar binnen een geringe loopafstand kan de samenhang van allerlei landschap elementen heel wisselend of verrassend zijn.
Binnen het stroomgebied van meerdere beken die gezamenlijk de naam Drentse Aa dragen, Oostelijk van Assen gelegen, bestaat niet de mogelijkheid om overal te kunnen komen. De toegankelijkheid naar en dichtbij de beken is moeilijk, vooral omdat er direct langs de beken (gelukkig) geen paden zijn. De graslanden kunnen op enige afstand van de oevers drassig en zeer verradenlijk zijn. Als je dit gebied en de begroeiing niet voldoende kent stap je gauw tot je knieën plotseling in de blubber. De volgende stap is proberen er weer uit te komen. Als je behoedzaam lopend met succes de beek hebt bereikt is het zaak om op te letten om precies dezelfde weg weer terug te nemen.
Van alle jaargetijden gaat mijn voorliefde vooral uit naar de winter. De bomen zijn dan zonder gebladerte transparant en open. Er zijn dan ook geen sterk bepalende kleuren die zich opdringen in het beeld. Eiken met hun kronkelige zware takken tonen hun kenmerkend skelet, wat een bijdrage levert aan het karakter van het winterlandschap.
Bij nevel, rijp of sneeuw zijn er monochrome lichte kleuren die aan het land een zuivere stille sfeer geven van rust en harmonie. Onder zulke omstandigheden heb je liefst geen hard licht met sterke schaduwen die het beeld verarmen.
In de winter bepalen alleen ijskoude gevoelloze vingers wanneer ik het fotograferen beëindig en verkleumd naar huis ga. Dit ondanks mijn dunne tuinhandschoenen met een rubber coating waarmee je je camera dan nog enigszins mee kan bedienen.
Binnen het stroomgebied van meerdere beken die gezamenlijk de naam Drentse Aa dragen, Oostelijk van Assen gelegen, bestaat niet de mogelijkheid om overal te kunnen komen. De toegankelijkheid naar en dichtbij de beken is moeilijk, vooral omdat er direct langs de beken (gelukkig) geen paden zijn. De graslanden kunnen op enige afstand van de oevers drassig en zeer verradenlijk zijn. Als je dit gebied en de begroeiing niet voldoende kent stap je gauw tot je knieën plotseling in de blubber. De volgende stap is proberen er weer uit te komen. Als je behoedzaam lopend met succes de beek hebt bereikt is het zaak om op te letten om precies dezelfde weg weer terug te nemen.
Van alle jaargetijden gaat mijn voorliefde vooral uit naar de winter. De bomen zijn dan zonder gebladerte transparant en open. Er zijn dan ook geen sterk bepalende kleuren die zich opdringen in het beeld. Eiken met hun kronkelige zware takken tonen hun kenmerkend skelet, wat een bijdrage levert aan het karakter van het winterlandschap.
Bij nevel, rijp of sneeuw zijn er monochrome lichte kleuren die aan het land een zuivere stille sfeer geven van rust en harmonie. Onder zulke omstandigheden heb je liefst geen hard licht met sterke schaduwen die het beeld verarmen.
In de winter bepalen alleen ijskoude gevoelloze vingers wanneer ik het fotograferen beëindig en verkleumd naar huis ga. Dit ondanks mijn dunne tuinhandschoenen met een rubber coating waarmee je je camera dan nog enigszins mee kan bedienen.